Sietske Gillebaard

Wisten jullie dat een bloemkool een speciale werking heeft? Dit ben ik jaren terug aan de weet gekomen. Op een gegeven moment had ik alleen het hoog nodige contact met mijn ouders. We zagen elkaar op verjaardagen van familieleden. Op deze verjaardagen was het contact minimaal. We zagen en tolereerden elkaar omwille van de kleinkinderen en de rest van de familie, maar gezellig was anders.

Ik had daarvoor de stoute schoenen aangetrokken en mijn ouders deelgenoot gemaakt van mijn visie op mijn kindertijd. Dit viel niet in goede aarde. Mijn ouders betrokken mijn broers en hun vriendinnen bij hun kamp, maar hier gingen mijn broers gelukkig niet in mee. Ik had mijn ouders meer dan genoeg, met name mijn vader, aandacht gegeven. Het was op. Ik had geen behoefte aan contact.

Vroeger werd dat ‘opgelost’ door het negeren van mij voor een week of langer. Dit was altijd een vreselijk gevoel want waar kon ik me veilig voelen als dit niet thuis kon? Maar nu ik lang en breed op mezelf woonde, werkte het negeren niet meer. Sterker nog ik vond het heel prettig.

Totdat mijn vader er zelf last van kreeg dat hij geen contact met zijn dochter had. Er kwam een tijd dat hij zonder aankondiging op de stoep stond met een bloemkool. Hij belde aan, ik deed de deur open, hij overhandigde de bloemkool en ging zonder iets te zeggen weer weg.

Iedere keer nam ik de bloemkool aan. Iedere keer met het gevoel van wat heb ik nou aan een bloemkool?! Ik werd dan boos, dat zag mijn vader niet, die was allang weer huiswaarts. Ik besprak dit met mijn toenmalige vriend. Mijn vriend wees mij op het feit dat mijn vader toch was gekomen, al bracht hij enkel maar een bloemkool mee. Eerst kon ik hier niks mee, want ik zat op zoveel meer dan een bloemkool te wachten.

In de loop van de tijd kon ik het beter handelen als er weer een bloemkool werd afgeleverd. En begon ik ook te zien wat mijn toenmalige vriend zag. Mijn vader wil wel, maar weet alleen niet hoe. Hier kon ik later wel bewondering voor opbrengen. Het duurde nog een lange tijd voordat ik ook klaar was met deze fase. Ik was toe aan meer duidelijkheid. Op een dag ben ik zonder me aan te kondigen naar mijn ouders gegaan. Ik wilde er over praten dat deze manier van contact me niks bracht. Mijn moeder houdt daar niet van en ging er niet op in. Maar mijn vader stond er wel voor open.

Ik heb mijn zegje gedaan en stond met open armen voor mijn vader. Met de vraag of we in het vervolg op een normale manier met elkaar om kunnen gaan. Het duurde een hele poos (lees: een aantal minuten) voordat hij het besluit nam. Hij aanvaardde mijn knuffel, zij het met een aarzeling. Maar hé we waren weer ergens. Doordat het me lukte om me kwetsbaar op te stellen, was er weer een begin.

Dit begin kreeg heel langzaam een vervolg. Stapje voor stapje werd de band beter. Dit heeft jaren tijd gehad. Nu. Nu kan ik zeggen dat ik een hele goede band vader heb. Door eerlijk te zijn en veel geduld, zowel voor mezelf als voor mijn vader, is de band nu veel beter dan voorheen. Ik weet nog best dat een vriendin aan me vroeg of ik het wel zeker wist om mijn hart uit te spreken over mijn visie op mijn kinderjaren. Ja, ik wist het zeker. Ik moest het doen voor mezelf. En moet je eens kijken naar het resultaat. Ik ben super trots op mezelf, maar zeker ook op mijn vader. Wat een bloemkool al niet te weeg kan brengen!

Sietske Gillebaard