Vandaag had ik een mooi gesprek over de ratrace. Dat ik daar ooit in zat en dat ik daar bewust afscheid van heb genomen. Het maakte me niet gelukkig. Mijn teamleider zei destijds tegen mij: “Sietske je bent een carrièrevrouw”. Ik dacht bij mezelf “Nee, dat ben ik niet”. Ik wilde geen tuinman, ik wilde geen schoonmaakster, ik wilde geen nanny. Ik wilde het zelf doen en minder werken. Dat kwam mijn teamleider niet zo goed uit. Haar opdracht was om mij 32 uur te laten werken. Koste wat het kost. Burn-out, cursusje haptonomie, zeg het maar… Als je maar voor 32 uur terug komt.
Op een gegeven moment kreeg ik de boodschap van mijn teamleider: ik paste als klantgerichte bedrijven adviseur niet langer binnen het beleid van het bedrijf. Ineens was het helemaal niet meer nodig dat ik nog kwam werken. Tijdens een gesprek met de manager over de verschillende mogelijkheden werd mij o.a. aangeboden om tot het einde van het jaar als een tennisbal door het bedrijf te stuiteren. Met andere woorden daar waar behoefte was, kon ik geplaatst worden. Op mijn vraag of dit dan ook voor 24 uur per week kon, kreeg ik een negatief antwoord. En toen besliste ik in een split second: het stopt hier. Dit ga ik niet doen. Het voelde zo oneerlijk. Ik nam een risico dat ik al heel lang had vermeden. Ik was er helemaal klaar voor om alle consequenties van mijn beslissing te aanvaarden.
Achteraf gezien had ik het jaren eerder moeten doen. Toen ik moeder werd en me ook toen werd medegedeeld dat 24 uur werken er voor mij niet in zat. Of toen ik ben gescheiden van de vader van mijn kinderen. Ook toen zat minder werken er niet in. Ik heb een poosje gegoocheld met ouderschapsverlof maar dat was een pleister op de wond.
Waarom ik eerder deze keuze niet kon maken, is de angst voor het onbekende. Ja maar wat dan?! En dan dacht ik al “Laat maar, ik schik me wel”. Van binnen ontplofte ik. Van buiten liet ik zien dat ik het allemaal wel onder controle had. Dit is een mooie voedingsbodem voor een burn-out. Alle ballen in de lucht houden. Steeds weer, en alle lichamelijke signalen ten spijt. Ik ging door.
Waarom ga je dan tegen beter weten in door? Voor mij ligt dit in het feit dat ik tijdens in mijn jonge leventje een aantal overlevingsmechanismes heb ontwikkeld. Deze overlevingsmechanismes werkten toen goed. Maar tijdens het leven als volwassene zijn deze overlevingsmechanismes een blok aan je been. Het helpt je niet. Sterker nog het is ronduit vervelend dat je ze hebt. Als er iets gebeurd wat je niet leuk vindt dan ga je vechten, bevriezen of vluchten. Ik vocht als een leeuw om me staande te houden, ik bevroor als ijskonijn die haar gevoelens niet liet zien en ik gebruikte mijn overlevingsmechanismes om in te vluchten. Om maar niet te hoeven voelen.
Ben jij die ratrace ook zat? Heb jij ook last van je overlevingsmechanismes? Heb je geen idee wat je met je gevoelens aan moet? Wil je meer bewustzijn in je leven ontwikkelen? Heb jij onverwerkte kindstukken waar licht op mag komen? Heb je behoefte aan rust in je hoofd en in je lijf? Sta je voor een moeilijke keuze en weet niet wat te doen? Heb je het gevoel dat je niet op het goede spoor zit? Zoek je meer verbinding met jezelf of met je omgeving? of…
Vraag je jezelf af: # hoe houd ik me staande in deze maatschappij? # wat wil IK nou eigenlijk? # waarom je het leven als een struggle ervaart?
Herken je jezelf in een van bovenstaande vragen? Neem dan vrijblijvend contact met me op. Ik ben intuïtief coach, numeroloog en ervaringsdeskundige. Je kunt me inzetten als luisterend oor, vraagbaak, verbinder, inspirator, richtingaanwijzer. Ik kan je helpen om weer een stip op de horizon te krijgen. Weet het gaat stapje voor stapje. Elke stap is er een. Hoe klein ook. Het zal je energie en vertrouwen geven IN JEZELF. Samen zorgen we er voor dat je die sparkle✨weer voelt.
Nieuwsgierig, ga naar de contactpagina en kom in verbinding met mij dan bespreken we de mogelijkheden. Liefs, Sietske ❤️🧡💛💚💙💜❣️
Geef een reactie